rain tree . മഴമരം

This is one of my three watercolour paintings done during the stay at Puducheri.
When I see this picture, I recollect the old couple whom I met under this rain tree.
They were waiting near the culvert with their moped to get someone’s help.
The lady was too weak to climb and sit on the seat of that moped.
….. When the old man and old woman gave me a thankful smile, for a moment, I thought, I have done a great thing!

മഴമരത്തിന്റെ തണലത്ത് മോപ്പെഡുമായി നില്‍ക്കുകയാണ് അവര്‍.
വൃദ്ധദമ്പതികള്‍.
മുത്തശ്ശിക്ക് മോപ്പെഡിലേക്ക് കയറാന്‍ വയ്യ.
ഒരു കൈ സഹായം വേണം.
എത്ര നിസ്സാരമായ ഒരു സഹായം!
പക്ഷേ, നന്ദിപൂര്‍വ്വമുള്ള ആ പുഞ്ചിരി...
...എത്ര അമൂല്യം!

The bull without cart . വണ്ടിയില്ലാത്ത കാള

.
It was a sultry afternoon.
The dirty dust of the Nagarkovil was showering all over our bodies with the hot and naughty wind.
This bull was resting in the middle of the road and we were on the broken slabs over the sewage near the bus stand.
Martin brought some stones to prevent my paper from flying off.
We were really mad.
A crowd appeared to watch this tamasha.
.
മാര്‍ട്ടിനോടൊപ്പം തോവാളയിലും മറ്റും കറങ്ങിയ കൂട്ടത്തില്‍ ചെയ്ത രണ്ടു ചിത്രങ്ങളായിരുന്നു “വണ്ടിയില്ലാത്ത കാള“യും “കാളയില്ലാത്ത വണ്ടി“യും.
ഞാന്‍ പയ്യന്നൂരിലേക്കും പിന്നീട് അടൂരേക്കും പോയപ്പോള്‍ വീട്ടില്‍ അച്ഛനും അമ്മയും ഒറ്റയ്ക്കായിരുന്നു.
അവരെ കാണാനായി വല്ലപ്പോഴും എത്തുന്ന എന്നെ പൂമുഖത്തുവച്ചിരുന്ന ഈ ചിത്രം പലപ്പോഴും അസ്വസ്ഥനാക്കി.
.

kovalam . കോവളം

It was a rainy day.

Heavy downpour!

He was a crazy man.

So he went to the beach, alone.

Above the rocks there was a thatched hut, leaking all over.

Roasted shells were served with local liquor.

Two dark skinny children were sitting on a corner, looking at him with their big pale eyes.

They were hungry.

It is obvious.

It’s not the season.

They must me starving.

There are roasted shells.

But they are for the customers.

The man could not eat them when he saw those poor souls.

“If I do not touch the shells, definitely their mother would give it to the next customer”, he thought.

.

While stepping down he couldn’t stop looking back.

He saw those children with happy faces and wide open eyes, having the half eaten shells!

.

കോവളത്തെക്കുറിച്ചോര്‍ക്കുമ്പോള്‍ അച്ഛന്‍ മനസ്സില്‍ നിറയും.

ഞാനാദ്യമായി ‘കോവളം’ വരയ്ക്കുമ്പോള്‍ അച്ഛന്‍ ഒപ്പമുണ്ട്.

ഞാനന്നു സ്കൂള്‍ കുട്ടി. മഴയുള്ള ഒരു മദ്ധ്യാഹ്നം. പാറക്കല്ലില്‍ ഇരുന്ന് ഞാന്‍ വരച്ചു.

നിവര്‍ത്തിയ കുടയുമായി അരികില്‍ അച്ഛന്‍ നിന്നു.

giraffe . ജിറാഫ്‌

again the same old place.

the boat house inside the thiruvananthapuram zoo.

but this time i turned to the other side to paint.

two three times a giraffe came to watch what i'm doing.

മൃഗശാലയ്ക്കുള്ളിലെ തിരക്കൊഴിഞ്ഞ അതേ ബോട്ട്‌ ക്ലബ്‌.

മൃഗപാലകരുടെ പണിയായുധങ്ങള്‍ സൂക്ഷിക്കുന്ന പഴയ കെട്ടിടമാണിത്‌.

ഇതിനു പിന്നിലാണ്‌ ജിറാഫിന്റെ കൂട്‌.

പണ്ട്‌, രണ്ടാമത്തെ (നന്ദന്‍കോടുള്ള) വാടകവീട്ടില്‍ താമസിക്കുമ്പോള്‍ കുളിമുറിയുടെ കിളിവാതിലിലൂടെ ദൂരെ മൃഗശാലയും ഉയര്‍ന്നുനില്‍ക്കുന്ന ജിറാഫിന്റെ തലയും കാണാമായിരുന്നെന്ന് അമ്മ പറയും.

Van Gogh, tree and me. ഗോഗേട്ടനും ഞാനും

This is a very, very ordinary tree we can see any where in our surroundings.

But see the striking resemblance of it with the trees of Vincent Van Gogh!

I got this from the Kanakakunnu premises.

ഇത്‌ കനകക്കുന്നിലെ ഒരു മരം.

എന്നാല്‍ ഇതു വരയ്ക്കുമ്പോള്‍ മരം നെതര്‍ലാന്റിലെ ഏതോ ഗ്രാമപ്രദേശത്തേതാണെന്നും ഞാന്‍ വിന്‍സെന്റ്‌ വന്‍ ഗോഗിന്റെ അനുജനാണെന്നും എനിക്കു തോന്നി!

Sword > Ponmudi . വാളേ വാള്‌

Do you know that the record for producing the longest sword in the world is belonging to me?

It began from the hill top of Ponmudi and ended at the Thampanur bus stand, Thiruvananthapuram.

It was the same day on which Sasankan fell down from his bike for the first time.

Thanks to Mathayi who took the trouble of carrying me all the way down on his bike (and helped me to sit in an ideal ‘back to back’ posture to deliver that wonderful sword!).

The trace of that sword which divided the 65km road in to two exact parts (65km each) might have been faded. But those memories will never fade.

പൊന്മുടി.

തിരുവനന്തപുരത്തിന്റെ സ്വന്തം ഹില്‍സ്റ്റേഷന്‍.

തമ്പാനൂരില്‍നിന്നും രാവിലെ ഒരു ബസ്സുണ്ട്‌. കോളേജ്‌ വിട്ട്‌ വീട്ടിലെത്തുന്ന അതേ സമയം തിരിച്ചെത്താം.

മലമുകളില്‍ ബിയറു കിട്ടും.

അത്‌ കുടിച്ചിട്ട്‌ കുപ്പി എവിടെയെങ്കിലും എറിഞ്ഞ്‌ പൊട്ടിക്കാം.

പെണ്‍കുട്ടിയേയും കൊണ്ടാണ്‌ ഒറ്റയ്ക്കു പോകുന്നതെങ്കില്‍ ആയോധനകലകളെന്തെങ്കിലും പഠിച്ചിരിക്കുന്നത്‌ നന്നായിരിക്കും.

പണ്ട്‌ ഇവിടം മുതല്‍ തിരുവനന്തപുരം വരെയുള്ള 65കിലോമീറ്റര്‍ റോഡില്‍ രാത്രിയില്‍ നെടുനീളെ വെച്ചൊരു വാളിനെ മറക്കുവാനാകുമോ എന്നെങ്കിലും?

lodhi gardens . ലോധി പൂന്തോട്ടം

Lodhi Gardens is a park in Delhi, India.

It contains architectural works of the Lodhis, a pashtun Muslim dynasty which ruled much of Northern India during the 16th century.

The gardens are situated between Khan Market and Safdarjung's Tomb on Lodhi Road.

നാട്ടില്‍ മലകളും മരങ്ങളുമാണ്‌ മണ്ണിന്റെ സൗന്ദര്യമെങ്കില്‍ ദില്ലിയില്‍ കെട്ടിടക്കെട്ടുകളാണ്‌ ഏറെ വശ്യം.

മുഗളന്മാരുടെ വാസ്തുവൈവിധ്യങ്ങള്‍ അക്ഷരാര്‍ത്ഥത്തില്‍ നമ്മെ കോരിത്തരിപ്പിക്കും.

ഇത്‌ ലോധി പൂന്തോട്ടം.

ദൈവവും മനുഷ്യനും ഒരുമിച്ചൊരുക്കിയ ഒരു ജുഗല്‍ബന്ദി.

ചെങ്കല്ലും ഇലപ്പച്ചയും ഒത്തുചേരുന്നത്‌ അതേ സുവര്‍ണ്ണസൂത്രവാക്യത്തില്‍!

മറ്റേതൊരു പൂന്തോട്ടത്തിലേയും പോലെ ഇവിടെയും ഇണ കൂടെയില്ലെങ്കില്‍ അസൂയ മൂത്ത്‌ മരിക്കേണ്ടിവരും.