rain tree . മഴമരം

This is one of my three watercolour paintings done during the stay at Puducheri.
When I see this picture, I recollect the old couple whom I met under this rain tree.
They were waiting near the culvert with their moped to get someone’s help.
The lady was too weak to climb and sit on the seat of that moped.
….. When the old man and old woman gave me a thankful smile, for a moment, I thought, I have done a great thing!

മഴമരത്തിന്റെ തണലത്ത് മോപ്പെഡുമായി നില്‍ക്കുകയാണ് അവര്‍.
വൃദ്ധദമ്പതികള്‍.
മുത്തശ്ശിക്ക് മോപ്പെഡിലേക്ക് കയറാന്‍ വയ്യ.
ഒരു കൈ സഹായം വേണം.
എത്ര നിസ്സാരമായ ഒരു സഹായം!
പക്ഷേ, നന്ദിപൂര്‍വ്വമുള്ള ആ പുഞ്ചിരി...
...എത്ര അമൂല്യം!

The bull without cart . വണ്ടിയില്ലാത്ത കാള

.
It was a sultry afternoon.
The dirty dust of the Nagarkovil was showering all over our bodies with the hot and naughty wind.
This bull was resting in the middle of the road and we were on the broken slabs over the sewage near the bus stand.
Martin brought some stones to prevent my paper from flying off.
We were really mad.
A crowd appeared to watch this tamasha.
.
മാര്‍ട്ടിനോടൊപ്പം തോവാളയിലും മറ്റും കറങ്ങിയ കൂട്ടത്തില്‍ ചെയ്ത രണ്ടു ചിത്രങ്ങളായിരുന്നു “വണ്ടിയില്ലാത്ത കാള“യും “കാളയില്ലാത്ത വണ്ടി“യും.
ഞാന്‍ പയ്യന്നൂരിലേക്കും പിന്നീട് അടൂരേക്കും പോയപ്പോള്‍ വീട്ടില്‍ അച്ഛനും അമ്മയും ഒറ്റയ്ക്കായിരുന്നു.
അവരെ കാണാനായി വല്ലപ്പോഴും എത്തുന്ന എന്നെ പൂമുഖത്തുവച്ചിരുന്ന ഈ ചിത്രം പലപ്പോഴും അസ്വസ്ഥനാക്കി.
.

kovalam . കോവളം

It was a rainy day.

Heavy downpour!

He was a crazy man.

So he went to the beach, alone.

Above the rocks there was a thatched hut, leaking all over.

Roasted shells were served with local liquor.

Two dark skinny children were sitting on a corner, looking at him with their big pale eyes.

They were hungry.

It is obvious.

It’s not the season.

They must me starving.

There are roasted shells.

But they are for the customers.

The man could not eat them when he saw those poor souls.

“If I do not touch the shells, definitely their mother would give it to the next customer”, he thought.

.

While stepping down he couldn’t stop looking back.

He saw those children with happy faces and wide open eyes, having the half eaten shells!

.

കോവളത്തെക്കുറിച്ചോര്‍ക്കുമ്പോള്‍ അച്ഛന്‍ മനസ്സില്‍ നിറയും.

ഞാനാദ്യമായി ‘കോവളം’ വരയ്ക്കുമ്പോള്‍ അച്ഛന്‍ ഒപ്പമുണ്ട്.

ഞാനന്നു സ്കൂള്‍ കുട്ടി. മഴയുള്ള ഒരു മദ്ധ്യാഹ്നം. പാറക്കല്ലില്‍ ഇരുന്ന് ഞാന്‍ വരച്ചു.

നിവര്‍ത്തിയ കുടയുമായി അരികില്‍ അച്ഛന്‍ നിന്നു.